این موضوع سوال جدیدی را بوجود می آورد: یک مربی در طول زندگی روزمره اش باید چگونه رفتار کند؟ مکتب ذن بودیسم (Zen Buddhism) ایده درک کردن زندگی را آغاز کرد. این ایده اظهار می دارد که زمانیکه شخص مفهوم واقعی از زیستن را درک کرد، گویی تازه متولد شده است. کلمه "Sensei" از دو بخش Sen و Sei تشکیل شده است. Sen به معنی "از پیش یا زودتر" و Sei به معنی "تولد" است. پس "سن سی" بطور تخت اللفظی به معنای شخصی است که زودتر متولد شده است. این تولد، تولدی روحانی است و نه تولدی فیزیکی و جسمانی. معنای اصلی "سن سی" یعنی کسی که از لحاظ روحانی زودتر یا پیش از دیگران متولد شده است. اگر کسی بدنبال معنای واقعی "سن سی" باشد، تنها افرادی می توانند با این کلمه مورد خطاب قرار گیرند که معنای زندگی را درک کرده باشند و یک "سن سی" باید نه تنها در تمام ساعات روز، بلکه در تمام طول عمرش مانند یک مربی رفتار کند.

احترام
"احترام" همواره و توسط مردم سرار جهان بسیار مهم شناخته شده است. شخص باید به نوع بشر، حیوانات، درخت ها و نظایر اینها احترام بگذارد. به عبارت دیگر تنها حیات و موجودات زنده باید مورد احترام قرار گیرند. شخص نباید به چیزهای مادی احترام بگذارد، حتی در مواردی که مربوط به ماشینهایی با فن آوری بسیار بالا مانند یک ماشین Ferrari یا کارهای هنر بزرگ. این خود شی نیست که باید مورد احترام قرار گیرد، بلکه آنچه باید مورد احترام قرار گیرد، انسانی است که در پشت این شی قرار دارد و آنرا ساخته است (یا آن نیرویی که آن شی را بوجود آورده است). شخص باید به زندگی احترام بگذارد چرا که هر زندگی به زندگی دیگری مرتبط است و این میلیونها و بیلیونها رابطه هستند که زندگی را برروی کره زمین خلق می کنند و تداوم می بخشند. "احترام" روابط بهتری را در بین این زندگی ها بوجود می آورد، و به همین دلیل است که همواره "احترام" یکی از مهمترین چیزها در زندگی بوده و هست و خواهد بود. در واقع "احترام" به معنی مختل نکردن رابطه میان زندگی ها است.

 نشان دادن احترام، شرافت نامیده می شود. انسانها قبلا عادت داشتند تا برای مردن بخاطر شرافت خود را آماده کنند. بخاطر اینکه رابطه میان زندگی ها برای نجات و بقای بشر ضروری است. این روزها احترام و شرافت بدست فراموشی سپرده شده است چرا که ما تمدنی را بر پایه ماده و سلاح بنا کرده ایم. بقا و زنده ماندن وابسته به سلاح و سیاست شده است و دیگر بقا بر مبنای رابطه میان زندگیها نیست.

دوشو (Doshu)
آیکیدو راهی است که باید از طریق تمرینات آیکیدو حفظ شود و ادامه یابد. کسی که از این راه محافظت می کند Doshu نامیده می شود. در زبان ژاپنی دو معنی متفاوت برای Doshu وجود دارد. معنای اول به معنی "استاد در طریقت" است و معنای بعدی "نگاه دارنده طریقت است". تفاوت در آن است که تنها یک استاد می تواند وجود داشته باشد، اما تعداد زیادی نگاه دارنده می توانند باشند. بالاترین استاد هر سازمان آیکیدویی باید Doshu نامیده شود (نگاه دارنده راه). اما در واقع تعداد زیادی از سازمانهای آیکیدو Doshu ندارند. علت این امر آن است که بسیاری از مربیان ژاپنی در واقع از آموزشهای شخص دیگری پیروی می کنند، بخصوص استاد بزرگ موریهه اوشیبا، اگر چه او فوت کرده است. همچنین مربیانی هستند که از مربی خاصی پیروی نمی کنند، اما بجای آن از یک فلسفه که قبلا ایجاد شده پیروی می کنند. آنها نیز نگاه دارنده طریقت محسوب نمی شوند. به همین دلیل است که Doshu های زیادی در دنیای آیکیدو وجود ندارند. یک مربی زمانی Doshu می شود که کاملا مستقل از تمام فلسفه های یا مربیان دیگر چه زنده یا آنهایی که فوت کرده اند باشد.